شب چیزعجیبی است..

همه خوابیده اند..

خداهم..

من اما

بیدارم

خوابت را میبینم..

دراین اتاق خالی

دستهای تو

ضیافت شام من

ودوفنجان قهوه ی اسپرسو..

واین اخرین پنج شنبه ی خاکستری باهم بودنمان است

وازاین شام اخر..

انگاردیگر

هیچ چیز شبیه قبل نیست...

من هم به پایان رسیدم...

تمام شدم انگار..

تظاهرمیکنم اما..

که همه چیزروبراه است

وهیچ چیز تغییری نکرده است..

همین روزها..

یک جایی همین دوروبرها..

حتما راهی برای گریزهست..

تابه توفکرنکنم..

ودلتنگیهایم را..بپوشانم..

گاهی می اندیشم..

ایا

مرضی

بدترازدلتنگی

هست؟

پانیامه........25/6/1390