سرودم ناله شد در سینه تنگ ,به حسرتها سرامذروزگارم

به لبهایم مزن قفل خموشی, که من بایدبگویم رازخودرا

                                                                            به گوش مردم عالم رسانم, طنین اتشین اوای خودرا

ولی ای مرد ای موجود خودخواه ,نگو ننگ است این شعرتوننگ است

                                                                   بران شوریده حالان هیچ دانی, فضای این قفس تنگ است تنگ است

مگو شعر تو سرتاپاگنه بود, ازاین ننگ وگنه پیمانه ای ده

                                                                         بهشت وحورو اب کوثرازتو, مرادرقعردوزخ خانه ای ده

کتابی خلوتی شعری سکوتی, مرامستی وسکرزندگانی است

                                                                     چه غم گردربهشتی ره ندارم, که در قلبم بهشتی جاودانیست

شبانگاهان که مه میرقصدارام, میان اسمان گنگ وخاموش

                                                                      تودرخوابی ومن مست هوسها, تن مهتاب را گیرم در اغوش

نسیم از من هزاران بوسه بگرفت ,هزاران بوسه بخشیدم به خورشید

                                                                     دران زندان که زندانبان تو بودی, شبی بنیادم از یک بوسه لرزید

                                                                   به دورافکن حدیث نام ای مرد

                                                       که ننگم لذتی مستانه داده

                                                      مرامی بخشدان پروردگاری

                                                      که شاعررادلی دیوانه داده...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: